Rezultatem zatwierdzenia umowy przelewu jest przejście (przeniesienie) wierzytelności ze zbywcy (dotychczasowego wierzyciela) na nabywcę (nowego wierzyciela). Umowa tego typu, nazywana jest również często w języku potocznym jako „sprzedaż wierzytelności” albo „sprzedaż długu”, jest w swej istocie transakcją rozporządzającą, bliską do umowy zmieniającej własność, czyli prawo do rzeczy (prawo rzeczowe).
Jaki proces się odbywa pomiędzy przelewem (umową przelewu) a umowami, mającymi na celu wykreowanie musu do jego dokonania? Polskie prawo cywilne przyjmuje ze względów praktycznych jako zasadę dla transakcji zobowiązujących do dokonania przelewu, podążając za rozwiązaniami francuskiego Kodeksu Napoleona, wywołanie przez nie skutku zarówno zobowiązującego jak i rozporządzającego. Dowodem tego jest norma z art. 510 par. 1 kodeksu cywilnego. Ukazane tam umowy (lista jest otwarta) zmieniają wierzytelność na nabywcę (kupującego, obdarowanego itd.), o ile odmiennie nie stanowią przepisy szczególne albo jeżeli inaczej nie postanowiły same strony umowy.
Tzw. samoistna tranzakcja przelewu jest natomiast unormowana w paragrafie 2 nadmienionego artykułu 510 kodeksu. Gdy przelew ma kształ „wykonawczy” w stosunku do wcześniej zawartej transakcji (np. umowy sprzedaży wierzytelności przyszłej albo warunkowej) lub do zobowiązań rodzących się z innych zdarzeń (np. czyn niedozwolony (art. 415 k.c.), bezpodstawne wzbogacenie (art. 410 k.c.)), kodeks cywilny nadał mu charakter przyczynowy (kauzalny). Kauzalność polega na tym, iż przelew jest ważny (przenosi wierzytelność) jeśli istnieje wyżej wypisane wcześniejsze zobowiązanie .